Na zoveel positieve reclame van vriendlief wil ik het ook: fietsen. Hij heeft een prachtige herenracefiets voor me klaargezet. Helemaal op maat en passend gemaakt op mijn lijf. Ik heb me in mijn flitsende fietsshirt en fietsbroek-met-dameszeem gehesen en ik sta onwennig op schoenen met een bobbel onder de bal van mijn voet.
Mijn uitrusting wordt compleet met een stoere helm, handschoenen, mijn zonnebril op sterkte en een bidon gevuld met water. Een booster en een plak ontbijtkoek maken het geheel af.
Natuurlijk heb ik instructies gekregen van de ervaringsdeskundige:
- Je schoenen zijn klikschoenen, zodat je door je beenbeweging zowel kunt duwen als omhoog trekken. Dat is makkelijker fietsen.
- Eerst tegen de wind in fietsen, op de heenweg ben je het meest fris. Op de terugweg heb je dan wind in de rug.
- Uit de bidon drinken kun je tussendoor doen, bidon in de lucht en drinken maar. Hoef je niet te stoppen.
- Daar links, hier rechts, stuk rechtdoor, bochtje maken, kommetje fietsen en dan komt je vanzelf daar weer hierzo!
Ik sluit mijn oortjes aan op mijn telefoon, die alles voor me bijhoudt. En daar ga ik dan, de kilometers tegemoet!
Na een paar meter te hebben gefietst klikken mijn schoenen vast in de klikdingen aan de trappers. Ik zit vast. Als ik moet stoppen, moet ik eraan denken dat ik mijn schoen scheef schuif, dan schiet ik los. Doe ik dat niet, lig ik met fiets en al languit op het asfalt. Geen prettige gedachte…
Ik heb aan de hand van de windmolens bepaald dat de wind uit het noordwesten komt, dus die kant fiets ik op. Wind tegen? Valt best mee hoor! Toch verheug ik me op de terugweg, dan wordt mijn gemiddelde van nu 19,6 km per uur vast hoger!
Op de terugweg waait de wind me vol op de snoet. Ik hang zelfs af en toe tegen de wind aan. Als ik langs grote boerderijen fiets, wordt het minder en ik moet even zuchten als ik uiteindelijk een stil bos indraai.
Dorst! Ik pak mijn bidon en probeer deze in 1 soepele beweging aan mijn mond te zetten, zoals ik mijn vriend al vaak heb zien doen. Omdat ik 1 hand losheb, begin ik gevaarlijk te slingeren en ik realiseer me (weer) dat ik met mijn voeten vastzit. Dus: bidon terug, ene voet los, andere voet los, afstappen en drinken. Workout pauzed! roept mijn telefoon demonstratief.
Als ik uiteindelijk bezweet, maar trots en zonder kleerscheuren weer achter het huis sta bekijk ik het resultaat: 32 kilometer, 20.3 km per uur gemiddeld en 1187 kcal verbrand. Wauw…
Zo gaat het ook als je, nét als ik, net gestart bent met je eigen bedrijf. Je staat er klaar voor, in vol ornaat, en je hebt je klant écht iets te bieden. Je bent trots en vol vertrouwen ga je de toekomst tegemoet.
Je krijgt adviezen uit je netwerk, je familie, je partner die je op jouw weg moet gaat ervaren. Het ene advies gaat goed, dat andere fantastisch of soms helemaal niet. Sommige dingen zijn eng, zie je als een beperking, maar je ervaart snel dat er meer mogelijk is als je uit je comfortzone komt. Zo kun je tegenslagen aan en maak je (kilo)meters en dat mag ook in kleine stapjes. Hoe je het doet, maakt niet uit. Áls je het maar doet!
Uiteindelijk ben ik naar dorpje x gefietst en heb dezelfde weg terug genomen, omdat ik niet wist waar ik anders langs moest. Maar nu ik weet dat ik best kan fietsen, neem ik een andere weg. Gewoon, om nieuwe dingen te beleven, nieuwe wegen in te slaan en met de hulpmiddelen die ik heb én mijn rotsvaste vertrouwen kom ik er wel. Op naar de 40 kilometer… waar is die booster en de verfrissende douche??